दत्ततत्वच

आत्मे प्रकाश होती ,
स्पंदे वेगात होती
ओघळ मन्मतीतील 
हरखून जणू सभोवात होती
बंधने सारी तुटलेली
मी तू दुरी मिटलेली. 
दुःखे विरली, बोथटलेली
अनुभूतीच ही सभोवात होती
क्षणाचाच होता तो सारा खेळ
ओढ ज्याची जिवापेक्षा गोड
रिते आणि मुक्त पूर्णत्वच हे 
दत्ततत्वच ही सभोवात होती.

-भुराम

|| पूर्णत्वाची रात ||

मौनें मनात आहे
आत्मे सुरात आहे
आकाश तत्वे नूरावी
अशी स्पंद रात आहे

ते मोकळेच जळणे
उष्ण श्वासे घळणे
अग्नी तत्वे नूरावी
अश्या मिठीत रात आहे

डोळ्यास डोळा कळावा
आसवांनी तो ओघळावा
जल तत्वे नूरावी
अशी तरल कात आहे

गंध मुग्ध दरवळता व्यक्त
ना तुझा ना माझा फक्त
वायू तत्वे नूरावी
अश्या क्षणी क्षणात आहे

अधरा धरे ना धरती
धरती ना कळे शरीर ती
पृथ्वी तत्वे नूरावी
जडत्वें ना अता ज्ञात आहे

पंचतत्वे न उरले काही
जिव शिवातुनी हा प्रवाही
पुर्ण तत्वातूनी उरावी
पूर्णत्वाची अशी रात आहे.

-भुराम
१२/२०/२०१८

।।आभाळ।।

तिथंही आठवण होती आणि इथंही
आभाळाला ये म्हटलं तर म्हणाला,
“नको तुझ्या प्रत्येक
शब्दात
खुप चमका निघतात
काळजात
भारलेल्या नजरेत
गारठून येते फार
जवळ आलो तर
गडगडायला होतं
त्या ऱ्हदयीच्या
हर एक धडधडीने
नको मित्रा नको
तुच कोसळतो मग
मिठीत मला घेवून
लोकांना वाटतं की
मीच कोसळलोय
आणि
ही माझ्या मित्राचीच
आसवं आहेत येव्हढंही
बोलवलं जात नाही मग,
ह्या आवंढून आलेल्या
कंठाला.
नको मित्रा नको”

-भूराम

(6) आठ-ओळ्या..contd...

कोण जाणते काळीज
कोणा वाटते काळजी
इतरांची यदा तदा
चाले रोजची मरजी.
सुखा बांधावे सुखाने
दुःखां उकलावे काही
जगण्याचा खटाटोप
नाही नसतो फरजी

****

भिजलो जोवर,
विझता विझता
विज नभाची
होवुन गेलो.
भिजला मोहर,
भिजली माती,
गौण कलेवर
ठेवून गेलो.

-भूराम

वेडी नदी

जगण्यातली श्रीमंती
मज मोजता न आली,
“आकाश वेचतो का! “,

----------वेडी नदी म्हणाली. 

जगण्यातली उसंती
मज वेचतां न आली
“झेलं पावसां कधी तू”, 

----------वेडी नदी म्हणाली. 

जगण्यातली भ्रमंती
किती किती ही झाली
“फुलवू रे गावं शेतं”,

----------वेडी नदी म्हणाली. 

जगण्यातल्या ह्या अंती
माझी किती ती आली.
“अस्थी दे नेते संगे”,

----------वेडी नदी म्हणाली. 

-भूराम

कोष

अनेक वाटा अनाथ होत्या ,
मनांत होत्या तुझ्या कथा
तुला कळे जश्या सुखाच्या
तश्याच माझ्या मनी व्यथा.

उगा म्हणावे अतूट नाते
असंख्य फाटे तुझ्या मिठी
जरा जगावे म्हणून वाटे
तुटून जाईल सदा भीती

साराच मोह, असा घोळ होता
जसा गोड होता सहवास हा
तुला कळाले जरी न काही
तुज कळून होता प्रवास हा.

कशास आता तुला दोष आणि
कशांस तुझा धरू रोष मी
घडे जेही घडते असेच घडते
बघ सोडतोय तुझा कोष मी.


-भूराम

पारिजात

मी सावूली मिठीतल्या उन्हात गं
त्या काहूरीच सरूनी गेली रात गं
कळे कसे कधी तुला मी सांगणे
अजूनी मुक्त मी तुझ्या स्पंदनात गं.

सोहळाच दवांसवे तो सांडला
तो सुर्यही लालबुंद मस्त भांडला
कळे कसे कधी तुला हे भांडणे
अजूनी व्यक्त मी गुलाबी गारव्यात गं.

पारिजात अबोल तो गं ओघळे
भारावल्या त्या अंगणास ही कळे
कळे कसे कधी तुला हे जे घडे
अजूनी फक्त मी तुझ्या पावूलात गं.

-भूराम

फकीर

कधी न कळले तुला
मनातले माझ्या काही
दूर बांधल्या चंद्राला
का तुझीच देवू ग्वाही?

असाच होतो उदास
हळूवार घेतो श्वास
डोळा डोळा भरलेला
जो कधीच खळला नाही.

शांत शांत निजतो मी
अंधारता विझतो मी
बेफिकिर जरा दिसलो मी
पण हा फकीर कुणाचा नाही.

-भुराम

होती बांधली कविता

होती बांधली कविता
सांजसावल्या धरुन
निळ्या चांदणिचे ऊन
आता साहवेना तिला.

होती माळीन कविता
बागेतील रूपवान
कुण्या भ्रमराचे फुलं
आता तोडवेना तिला.

होती गाफील कविता
तिला तीचे नाही भान
भवा भुताचे तोरण
आता रुचे नाही तिला.

होती गाभणं कविता
पोटी कुणाचा तो प्राण
पाय जड हे आवेगी
आता गती नाही तिला.

-भूराम
३०/१०/२०१८

आठवण

तुझी आठवण येतेय
श्वासागणिक ही प्रत्येक ओढ
धाग्या धाग्यात ओवली जातेय.
सावल्यांची ती हलकी कलकल
पावला पावलात पेरली जातेय.

धडधडत्या त्या काळीज कथेला
सांगत रोज तेच गाऱ्हाणे
धुराळ्यातील काजळ घडीला
चुकत राहाते तुझे न होणे
आभाळातही ठिणगी ती
जगत जळत जातेय

छेडू नको त्याच पुन्हा त्या
गेल्या मेल्या गोष्टी
डोळ्या माखल्या भावमनांनी
बरबटून जाते श्रीष्टी
घरभरल्या नात्यांना मग
ओघळ ओघळ येतोय

हलकं फुलकं जगायच मग
दिसेल तिथे अडवायचे ढग
श्वास सावली, कुठे पावली
ठेका घेत गिरकी गिरकी
रोज मोठी मोठी होतेय
खरंच खूप आठवण येतेय.

-भूराम
८/६/२०१८

सुतकं

उगा नको रे मागू
माह्या मराची साधनं
चांद गोंदलेलं मनं
सांज कोरलेली क्षणं

उगा नको रे मागू
तुझे माझे रात धनं
माह्या मिठीतले ऋणं
तुह्या मिठीतले ऊनं 

उगा नको रे मागू
ओठी दडलेली गोटं
तुझं जग झालं पोटं
माह्या पोटी खरगटं

उगा नको रे मागू
तुह्या कुळाले दीपकं
वाटे तुले जे कौतुकं 
माह्या गर्भा ते सुतकं 

-भूराम (६/१४/२०१८)

झाला दुःखाचा पाऊस

झाला दुःखाचा पाऊस आणि पावसाची गाणी
टपटप थेंबातुनी,
झरलेल्या आठवणी , ...

सरल्या ना आठवणी.

रान आभाळ धरते, प्राण गाभुळ करते
श्वास रेटे श्वासातून,
सर वाटे बतावणी,...

सरावल्या  आठवणी.

किती गुंतलेले मन, नसे गुंता ज्या मनात
रिपरिप सरे ना ती,
डोळा जड झाले पाणी,...

आसावल्या आठवणी.

कुणी बांधले ना सुख, दावणीला आडोश्यास 
गायरान बहरेल, 
लोभ दाविला ना कुणी,...

गढुळल्या आठवणी.

ओल झाले रे शिवार, त्यास डबक्यांचा भार,
त्यात पावले दुडता,
गोड झाल्या पाठवणी,...

उघडल्या आठवणी.

-भूराम ६/६/२०१८(पुणे)

हळूच..

नसे नको ते
प्राण वैभवी
चांद शांभवी .. शून्यातील.

आयुष्याच्या
बंद कोपरी
स्पंद पोखरी .. मौनातिल.

आभाळाशी
बोल बोलती
भाव झेलती  .. नयनकला.   

अंधाराशी
करीत सलगी
वाजे हलगी .. संयत फुला. 

गंध असे ते
धुंद वैभवी
स्पंद लाघवी ..  सदा छळे.

संभोगाच्या
परम समेला
परीघ रेखला .. कुणा कळे.

नसे नको ते
भान सोहळे
चांद ओघळे ..  स्पर्श रुजे.

अंधाराच्या
सिमीत दिठीला
अमित मिठिला .. हळूच निजे.

-भूराम (५/५/२०१८)

#चांदणचुरा - एक स्पंदार्पण

मळभी मना, तू मळभी मना
का खुले कळी त्या गडदी खुणा !
सांज धुळीची घडे साहिरी
की ऊन चकाकी हळदी ऋणा .

हळदी ऋणा त्या हळदी ऋणा
घे नवजीवनातील साथ जुना
आयुष्यातील अधीर क्षणांची
दे चांदणचुरा त्या पडदी मना.

***
पडदी मना तू पडदी मना
न उगा जोजवि विलगी पणा
क्षण धिवराच्या रंग मैफिली
खेळ विभोरी दिडदी विणा.

दिडदी विणा तू दिडदी विणा
ते गुपित मनाचे सांग पुन्हा 
थेंब थेंब ह्या दव आसूतील
ओल बांधुनी निळं दे घना.

***
निळं दे घना.रे निळं दे घना
आठव त्या ओठी प्राजक्ती खुणा,
बघ तीच टपोरी पाऊस भरती
अन डोळयावरचा दर्दी पणा

दर्दीपणा रे दर्दीपणा
जगता येईना तुझ्याविना
वाट पाहशी सांगून गेला
आणि पुसून गेला परती खुणा.
***
***
***
हसावी आसावे
गोडशी दिसावी
नादल्या नदीत
होडीशीं भासावी
ओंजळी भरता
गलबलून यावी
चांदणचुऱ्या सम
लखलखून जावी.
***

वादळी आसवे
काहीशी असावी
मिठीत भरता
चुरचुर व्हावी
आभळाशी एक
गुपित करावी
बंध नात्यातली
अलगूज गावी..
***

रुसावी आसवे
आडोश्याला यावी
सुख दुखं तिची
सारी पसरावी
नाही हिशोबाचे
नाही तुझे माझे
ज्याला जी ती हवी
त्याने ती वेचावी.
***

नसावी आसवे
कुणाच्यारे गाली
ओठांच्या त्या ओली
चांदणं भरावी
जगावी सुखात
सारी प्राणिजात
स्पंद जीव जीवा
एकरूप द्यावी

***

- भूराम
५/१/२०१८ (पुणे)

#चंद्रचुरा - एक शुक्लार्पण

अनुमोघें अनंते अनादी अनोखे
इथे व्यक्त स्पंदातले भाव लोके
नसे ते ना मोती न माती असे ते
जणू चंद्रचुरा माखले गाव होते. 

कळी मोदतो मोजता श्वास जेव्हा
खळी गोंदतो भोवती रास ठेवा
कला त्या कलाने उजले भोवताली 
जणू स्पर्श ओघे खुळे भाव होते.

नको रे नको ती वेदना चीर काया
जिच्या कुंदनी भेटती मोह माया.
खगांच्या परांची घुंगराळी नदी ती 
निळ्या वळणांनी चांदणी नाव होते 

आता दूर गेले मनातील नाते
नसे जे ना माझे ,ते माझे का होते!
किती विस्मयाने जगवा मनू मी
जगावा असा की जगणेच घाव होते..

अता विश्वकाळी घडावा जणू मी
अता बोधकाळी कळावा अणू मी
अता विश्वरूपे असे मी नसे मी
नसे, अंत नाही अशी मी धाव होते.

(बुद्ध पौर्णिमेच्या शुभेच्छा)


-भूराम (४/३०/२०१८)

पांघर

तो :
----
मला वाटे बोलावेसे 
नाही बोलणे कधीच.
डोळे आसवांचे झाले
पाया लागली गे ठेच. 

सांज कळली ना कुणा
नाही कळले गुपित. 
जेही मनांत साठले 
त्याची कुणा देवू वेच. 

मना पोखरून झाले
पणा ओरखडे गेले
गेल्या मढल्या दिसाचे
पुन्हा पडे नाही पेच. 

आता गाभूळ बोलतो
आणि पेलतो बाभूळ 
दूर आभाळ दिठीला
कसे कळणार हेच. 

ती :
----
नाही नसू दे नात्यात 
तोच गोडवा कालचा
तळहातावर रेषा
नको वाटू दे रे खाचा.

घडे घडणे घडते
मन जडणे जडते
किती गुंतवावे कुणा
प्रश्न असे ज्याचा त्याचा

रोज ओघळू दे ऋण
गेले जावू दे वाहून
नको साठवू कुणाला 
नको वेचू त्याच काचा. 

गेले क्षण, न्हाले मन  
रात नवी, नवे ऊन 
रोज प्रवास नव्याने 
नित पांघर उद्याचा 

-भूराम (पुणे ४/२८/२०१८)

समई

पळभरता  वदते
वाद करते समई
हलकेच नोंदवून
रात कोरते समई

दिन पाखर सांजता
श्वास भरते समई
दूर दिपल्या माळेत
प्राण भरते समई

गूढ आभाळ मिठीत
चांद धरते समई
ग्रह ताऱ्यांचा भोवती
हार करते समई

तुळशीच्या भोवतीला
फेर धरते समई
किणकिण देव्हार्यात
ध्यान धरते समई

दोन नमल्या डोळ्यात
भाव पेरते समई
रोज शुभम करोति
छान म्हणते समई

-भूराम
४/२१/२०१८ (पुणे)

कावळ्यांची ढुकं

देवाजींने तिका
दिला दान देह
रूप दिले तिका
भवा दिला मोह.

देवाजीच्या देहा
बिलगे कापड
नजरांचे फड
नाचवती मढ़

देवाजीच्या देहा
बिलगती नाती
कातळाची माती
तुळशीला जड

देवाजीच्या देहा
टोचले बोचले
वासनांचे हेले
पोसणारी डोकं

देवाजीच्या भवा
घडते रे काय
द्रौपदीची हाय 
जग बघे वग.

देवाजी ही  तिचा
कर ना सांभाळ
नजरा वंगाळ
गढूळला डोह

देवाजीला मागे 
हाडांचे सापळे
मासांचे ते गोळे
शमविना भूक

देवाजीच्या देहा
तिने केले दान
पिंडीतला प्राण
कावळ्यांची ढुकं

-भूराम
४/१८/२०१८

जागर

मागे काळोख बांधला
पुढे उजेड सांडला
घेतो प्रवासाची शिधा
जोही आशिष चांगला.
कुठे भागते तहान
कुठे वाटते लहान
भले बुरया अनुभवा 
नित गोडवा मानला
आसवांचे मोती केले
ओठा हासू देत ओले
जिणे जगत्या राहाटी
भाता श्वासांचा चालला
रोज सूर्य उगवितो
रोज चंद्र तो कलतो
मावळता काळजाशी
हाच जागर मांडला. 

-भुराम , 3/18/2018 Pune 

गुपित

माझ्या घरातले ऊन
तुझ्या दारी मी सांडिले 
ओले गाभूळ काळीज
तुझ्या पदरी  मांडिले

ओल मायेचे गं तुला
थोडे कोरले मातीला
अलगद त्या उबेत
माझे गुपित पेरले

गेले दोन चार दिस
आले आभाळ भरीस
थेंबा थेंबाने सरींना
तुझ्या मिठीत शिंपले.

उमगले ते तुलाही
दडविले तुही नाही
अंकुरलया श्वास देहा
सुखे जीवन तू दिले.

कसा परिसला साथ
भरविला दूध भात
जीव जीवाचा जीवात
दुडू दुडू ते धावले

गेले दिस गेली रात 
रूप तुझे माझी कात
आले पाखराला पंख
दूर देशी ते पांगले.

झालं मोकळं देऊळं
किणकिण ना मंजुळ
तूझ्या हाती माझा हात
दिस मोजत चालले   
आता... 
डोळं लागलेले दारी
ओढ गोठलेली वारी
दूर देशी गेले मन
पुन्हा कधी ना बोलले

-भूराम
४-मार्च-२०१८

--आसमंत--

प्राण,
पोखले  पोखले
नाद नदीच्या किनारी
सांज धुळीची निखारी
उजवले आसमंत. 
मन,
झरता झरता
चांद अलवार झाला
ओघ नसता कशाला
रुजवले आसमंत
क्षण,
नादले नादले
रात गाभुळत्या वेळा 
चांद अबिरीं खुलला
सजवले आसमंत.
तन,
उरले नुरले 
नाही जाणीव कशाची
ओढ चांदणी स्मरांची
भिजवले आसमंत
ऋण,
कळते छळते
गेल्या काळाचे ते होते
तुझ्या मिठीतले नाते
निजवले आसमंत

-भुराम
२/३/२०१८