कलंदर

शंकर संकर घडे निरंतर
अंधाराची अनंत फ़ुंकर
स्पंदामधल्या द्वंदासाठी
चंद्र पुटतो उगाच मंतर

योगक्षेम ही अवघी धरती
परीस गुणांची समुद्र भरती
दाटुन येतो मनात जेता
विश्वमिठीशी होई शुभंकर

यज्ञ-तज्ञते पाउल माझे
वामन होते दिःकास मोजे
जाणुन घेतो दिव्य खुणांचा
चांदण देही मीच कलंदर.

-भुराम (८/१०/२०११)

स्निग्ध वृत्ती माझी.

ओला अजूनी होणे का ना मला जमे रे?
ही स्निग्ध वृत्ती माझी का ना मला गमे रे!

स्पंदाळुनी प्रवासे आयुष्य हे नदीसे
धारेस कापितांना का घेतसे नमे रे?

त्या कोडग्या उन्हाची ही साथ रोज वाटे
अन् सावलीशी जाता का झोपतो दमे रे?

येते, ढळूनी जाते हे दुःख आसवांचे
ना पेटतो मी त्वेषे, ना घेतसे नमे रे!

मी बेगडा, मी साधा, बेमान, मी फ़कीर
नाही, नसे कुणाचा, नात्यात ना रमे रे!

-भूराम (०८/१०/२०११)

(2) आठ-ओळ्या..contd...

(९)
लहरींचे धुंद मन,
स्पंद स्पंद आकुंचन,
कुंचल्यात जपलेले,
रंग एक, थेंब दोन.
फ़टकारे देत असे,
ओतप्रोत दिव्य ठसे,
मन माझे रंगलेरे
स्पंद स्पंद बिंबवून.

-भूराम (०१/०८/२०११)

(१०)
उधळिले असे मला
चांदण्यात मुक्त मी,
वाटले अता तरी
चांदणी दिसेल मी.
चंद्र हा तिथेच गं,
पाहुनी हसे कसा,
"व्यर्थ हा प्रयत्न गं
विखरूनी जासी तमी"
-भूराम
(१/१५/२०११)

(११)
वेड ह्या जगातले,
जगण्यातले असेच गं
गेले ते कळेच ना,
कधी कुठे कसेच गं?
कळता जरी तुला,
मोह नाही आवरे
तू खरे जाणेच ना!,
सत्य ही तसेच गं"

-भूराम...
(१/१५/२०११)

(१२)
घनतारी निळा तम गातो
क्षितिजी सुधास्रव न्हातो
परिघाशी स्पंद खुणांचा
तो तारा उद्यास्तव येतो
मी पुसतो माझी काया
ही ओल नसे ही माया
स्निग्ध होत्या जाणिवांनी
मी ’मार्गस्थ उषेचा’ होतो.

-भुराम (८/१०/२०११)

(१३)
चांद नभी जळतो गं
स्पंदनात चुरगळतो
वेदनेशी हळुवार
शांत-स्मित विरघळतो.
ह्या इथे अन त्या तिथे
गंध गंध आदळता
कर्षणे अभा निळी
धुंद कुंद वादळतो.
-भूराम

(१४)
ही वेदना नभाची
तू जाण रे मनुजा
परीघात दाटलेला
हा प्राण रे मनुजा
नसेच अंत माझा
एक हीच खंत
न लाभणे क्षितीज
तू धाव रे मनुजा?

-भूराम

(१५)
तू खुळी सजणी गं
गेली कशी भाळूनी
धाव धाव ह्र्दयाची
चंद्र खुणा माळूनी
बघ तीथे एकांती
घनगाळी मोहनिळा
न त्याचा, न असे तुझा
संमोही तो नादखुळा.
-भूराम

(१६)
किती गोड सजणी तु
यक्ष गीत गाते सदा
वाद! नभी रुणझुणता
तंत मोह हो दिडदा
घनकाया मदनारी
परिघांशी वदणारी
साहवेना, छळते गं
हाय नभी मी कलता.
-भूराम (१४/१०/२०११)

(१७)
विलगतसे चंद्र नभी
परिघाशी कुंद छबी
आद, वाद, साद, दाद
मदनाची हीच खुबी
रात रती सळसळती
हाय मिठी विरघळती
वेदनेशी लयकारी
नादखुळे निर्मळती.
-भूराम (१४/१०/२०११)

(१८)
घन तोही घनकारी
आत्मरंगे जरतारी
भिजलेल्या कवनांची
नाद उठे लयकारी
सानंदे मोद खिरे
वलयी तो शोध फ़िरे
प्राण कुणा गवसेरे
कोण होई भर्तारी!
-भूराम (१९/१०/२०११)

(१९)
प्राणांची प्रणयकला
धुंद नित मनविकला
श्वास करी स्पर्श जसा
रोम रोम परिघ मला
निज लागे रात नवी
चंद्र तोच, चांद छवी
स्फ़ुटलेल्या वचनांची
मनमंथरी शांग्रिला.
-भूराम(२२/१०/२०११)

(२०)
अंबोदी निखल मन
घनकारी विदुल क्षण
परिघाच्या गर्तेतून
आर्त उठे संकिर्तन
विलसी तो मोद जरी
मितभाषी बोध करी
ॠणमाये तू मनुजा
गर्द करी मनमंथन

-भूराम(२२/१०/२०११)