विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!

विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!
फ़ेकलेल्या दगडाने विखुरावे थवे॥

परसात फ़ुल आहे त्याचे ते एकाकी
रंग त्याचा, गंध त्याचा, त्याची ती लकाकी
भुंगा कोण? वारा बघ त्याचा तो झुलवे
विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!

दारात ह्या पणतीला पाकोळी बिलगे
पंख गाळी, देह जाळी हाय कैसी जगे!
पणतीला काय त्यात, तीची ती मालवे.
विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!

रंग कुंचल्यांचे जग विखुरते सुख.
फ़टकारे कागदाला हरवे ओळख.
कोण विचारी कुणाला चालायाचे सवे
विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!

ओल्या ओल्या मातीत या रूजे तेच बीज
देहाच्या ह्या आडोश्याला येते तीच नीज
रोजचेच स्वप्न आणि त्याचे चे फ़सवे!
विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!

नवे काय त्यात सांग, जो तो त्याच्या वाही
श्वास त्याचा तो गतीत वेळ न त्यालाही
दुःख तेच रोजचेच का मी आठवावे?
विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!
फ़ेकलेल्या दगडाने विखुरावे थवे॥

--भूराम
७/२७/२००९ १२:२८AM